Vay be hayat, zalim hayat. Yerin dibine vurdun beni be. Eve mahkûm ettin beni be. Anlamsızdır kelimeler, sözler hatta ve hatta yaşam.
Meğerse saçma sapan bir hayatımız varmış. Adeta evde mahkûm hayatı yaşıyorum. Ceza evlerinde bile ziyaretçi olur ama evde o bile yok bu virüs yüzünden. Pes diyorum. Başka bir şey demiyorum.
Biz ne yaptık ki bu bela bizi buldu? Demek ki bir yerde büyük bir hata var, yanlışımız var. Allah bizi sınıyor. İşte çaresizlik böyle bir şey her gün aynı saati yaşa ve bitir. Sosyal alanlar kapandı. Evimdeyim, oturuyorum ve penceremden dışarıya bakıyorum.
Nereye bakıyorum tabi ki de gökyüzüne bakıyorum. Gökyüzünde bulutlardan şekiller çıkarıp eğleniyorum. Basit bir hayat yaşıyorum. Vay be ne kadar sıradan bir hayat bu. Sabredip durmaktan sabır taşına döndüm.
Bu belayı atlattıktan sonra ilk işim deniz kenarına gidip avazım çıktığınca bağırmak olacak. Bunu en kısa sürede yapmak dileğiyle.
Kerem TAŞKIN
