Suskunluk bazen asalettendir derler. Fark ettim ki ben çoğu zaman susuyorum. Aslında içimde yangınlar var çığlık atıyorum ama duyan yok. Boğuluyorum ve nefes almam zorlaştı. Sesimi duyan yok sanki herkes gitmiş ve yalnız kalmışım gibi bir his.
Çığlıklarımı yalnızca ben duyuyorum gibi. Hatta bazen başka çığlıklar duyar gibiyim ama bakıyorum ki etrafımda kimse yok. Sabretmeye çalışıyoruım ama daha ne kadar dayanabilirim hiçbir fikrim yok. Duygu karmaşası yaşıyorum çünkü ne yapacağımı gerçekten hiç bilmiyorum.
Ama ne yazık ki köşeye sıkışmış gibiyim ve beni buradan çekip kurtaracak kimsem kalmamış gibi. Belki de daha fazla mücadele vermeliyim bu karanlık dünyadan çıkmam için kim bilir. Sözler bitti ve ben de bittim.
Kerem TAŞKIN
